Ik heb het beeld van de uitvaart van mijn oma nog op mijn netvlies. Ik was 7, en ik weet dat we van haar huis naar de kerk liepen. Ik vond het indrukwekkend. Ik had dat graag nog op foto gehad, want klopt mijn beeld? Was het zoals ik het dacht? Ik heb ook flarden van beelden in mijn hoofd van de uitvaart van mijn vader, ik was net 13. Maar het zijn flarden, graag had ik een fotoboek gehad om te kunnen kijken hoe het was. Ik heb een beeld van de uitvaart van mijn schoonmoeder, die met gilde-eer werd begraven. Ik vond dat enorm indrukwekkend. Het was stralend weer, en we liepen van haar huis naar de kerk, onder begeleiding van de gilde, ik wilde dat er foto’s van waren om nog eens terug te kijken. De uitvaart van mijn moeder kwam daarna, in het zelfde jaar. En vreemd, maar daar heb ik geen beelden van, ik had graag foto’s gehad om te zien wat langs mij heen is gegaan.
Ik denk dat dat de reden is dat ik zo graag uitvaarten wil vastleggen en het als het ware van het dak wil schreeuwen: bezuinig daar niet op. Het kan zo’n waardevol herinneringsdocument zijn, waarin je kunt zien wat je vergeten bent, of wat je misschien gewoon niet zag. Voor jonge kinderen kan het zo waardevol om als ze volwassen zijn terug te kijken naar die beelden. Een fotoboek pak je even erbij, veel makkelijker dan dat je een film terug kijkt. Het kan je ondersteunen in je rouwproces. Wanneer de tijd rijp is kun je op jouw moment terug kijken naar dat afscheid. Je kan het laten zien aan wie jij wilt en wanneer jij dat wilt.
